Αστάθεια Ώμου

Η αστάθεια ώμου είναι μία συχνή ορθοπαιδική πάθηση. Ο ασθενής με αστάθεια ώμου παρουσιάζει πληθώρα συμπτωμάτων – συμπεριλαμβανομένου πόνου – τα οποία επιδρούν αρνητικά στην καθημερινότητά του και εμποδίζουν τις δραστηριότητές του. Τι είναι όμως η αστάθεια ώμου;

Μπορούμε να προσομοιάσουμε τον ώμο με μία μπάλα η οποία ‘’κουμπώνει’’ σε μία θήκη. Αυτή η μπάλα περιβάλλεται από συνδέσμους και τένοντες. Οι σύνδεσμοι και οι τένοντες μετά από κάποια πιθανή κάκωση (χτύπημα) ή έντονη καταπόνηση μπορεί να πάθουν διάταση, δηλαδή τέντωμα, ή ακόμα και ρήξη, δηλαδή σκίσιμο. Ως επακόλουθο, η μπάλα μπορεί να μετακινηθεί ολικώς ή μερικώς από την θήκη. Συμπερασματικά, όταν χαλαρώσουν οι σύνδεσμοι, μπορεί να τους μείνει μόνιμη ευπάθεια και ο ώμος μπορεί να βγαίνει συχνά (αστάθεια ώμου).

 

Ποιες είναι οι αιτίες αστάθειας του ώμου;

Υπάρχουν τρεις βασικές μορφές αστάθειας του ώμου:

  1. Εξάρθρημα ώμου: Ουσιαστικά, υπάρχει μετατόπιση της μπάλας από την αρχική της θέση, η οποία μπορεί να επανέλθει είτε από το ίδιο το άτομο, είτε με ιατρική βοήθεια. Όταν συμβαίνει αυτό, υπάρχει το ενδεχόμενο, οι τένοντες να τεντωθούν ή και να σκιστούν. Με αυτό τον τρόπο, αυξάνεται η πιθανότητα επανάληψης αυτής της κατάστασης και κατ’ επέκταση αυξάνεται και η πιθανότητα μόνιμης βλάβης.
  2. Επαναλαμβανόμενες κινήσεις – μικροτραυματισμοί: Δραστηριότητες οι οποίες απαιτούν επαναλαμβανόμενες παρόμοιες κινήσεις, όπως για παράδειγμα το τένις ή το βόλεϊ, τεντώνουν τους συνδέσμους. Η συνεχής επανάληψη αυτών των κινήσεων, σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί να προκαλέσουν μικροτραυματισμούς και επακόλουθη αστάθεια στους ώμους.
  3. Γενετική προδιάθεση: Κάποια άτομα γεννιούνται με πιο ‘χαλαρούς’ συνδέσμους στους ώμους. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η αστάθεια μπορεί να προκληθεί χωρίς αναγκαστικά να έχει προηγηθεί κάποιος τραυματισμός.

Τα άτομα που εμφανίζουν αστάθεια στους ώμους, νιώθουν έντονο πόνο, καθώς η μπάλα βγαίνει από την υποδοχή της. Μπορεί να προκύψει και κάποιο πρήξιμο στην συγκεκριμένη περιοχή.

 

Πως μπορεί να διαγνωστεί η αστάθεια ώμου;

Ο ορθοπαιδικός, παίρνει το ιστορικό και διενεργεί αναλυτική κλινική εξέταση. Συνήθως διενεργείται μία ακτινογραφία, που αποσκοπεί στον προσδιορισμό των πιθανών αιτιών αστάθειας του ώμου και ταυτόχρονα στον αποκλεισμό άλλων περιπτώσεων, όπως την πιθανότητα κατάγματος.

Συχνά, μπορεί να χρειαστούν και πρόσθετοι τρόποι εξέτασης, όπως μαγνητική τομογραφία. Τέτοιες μορφές εξέτασης, έχουν σκοπό να ελέγξουν την κατάσταση των οστών και των συνδέσμων – τενόντων του ώμου.

 

Πως αντιμετωπίζεται;

Η θεραπεία εξαρτάται από την ηλικία του ασθενούς, την ύπαρξη συνοδών κακώσεων οστών ή τενόντων και την ενασχόληση με αθλητικές δραστηριότητες.  Σε μεγαλύτερες ηλικίες και σε ασθενείς χωρίς συνοδές κακώσεις η αρχική θεραπεία είναι συντηρητική.

Βασικό κομμάτι της συντηρητικής θεραπείας είναι η ξεκούραση. Δηλαδή, αποφυγή πιθανών επίπονων – για τον ώμο – δραστηριοτήτων για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα. Ακόμα, μπορεί να χρησιμοποιηθούν κάποια βοηθήματα ή και στηρίγματα που συντελούν στην προσωρινή ακινητοποίηση του συγκεκριμένου σημείου. Η φυσικοθεραπεία είναι ένα από τα σημαντικότερα σημεία της αποκατάστασης και στοχεύει στην ενίσχυση και ενδυνάμωση των μυών που περιβάλλουν τον ώμο. Ταυτόχρονα, με τις παραπάνω διαδικασίες, η παγοθεραπεία πριν και μετά την άσκηση, έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση του πόνου ή και κάποιου πιθανού πρηξίματος. Τέλος, έπειτα από ιατρική οδηγία, η λήψη αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, επίσης απαλύνει τον έντονο πόνο.

 

Πότε απαιτείται χειρουργική επέμβαση;

Σε νεαρές ηλικίες, σε ασθενείς με συνοδές κακώσεις και σε αθλητές η θεραπεία είναι πρωτίστως χειρουργική με αρθροσκόπηση ώμου.  Χειρουργική αντιμετώπιση συνιστάται και σε μεγαλύτερες ηλικίες όταν η συντηρητική προσέγγιση έχει αποτύχει.

Η διαδικασία είναι απλή και χαρακτηρίζεται ως εγχείρηση ρουτίνας. Μέσω 3 τομών των 4 χιλιοστών εισάγεται μία κάμερα και ειδικά εργαλεία  που διορθώνουν τις υποκείμενες ανατομικές κακώσεις. Η αναισθησία είναι περιοχική μόνο και ο ασθενής παραμένει ξύπνιος – αν το επιθυμεί.

 

Αποκατάσταση μετά την χειρουργική επέμβαση

Από την ημέρα του χειρουργείου ενθαρρύνεται η κίνηση του χεριού του καρπού και του αγκώνα. . Οι φυσικοθεραπείες πρέπει να ξεκινήσουν την 2η μετεγχειρητική εβδομάδα, ενώ πλήρης δυνατότητα κίνησης υπάρχει από την πέμπτη βδομάδα.

Επικοινωνήστε με τον εξειδικευμένο ορθοπαιδικό χειρουργό Ανδρέα Λεωνίδου για μια εξατομικευμένη διάγνωση, προτείνοντας σας ένα συγκεκριμένο πλάνο θεραπείας, βάσει του σταδίου πάθησης και των συμπτωμάτων σας.